My Life met Lisa

Het zou nu heel makkelijk om zeggen dat alles was altijd geweldig, en Lisa was de eerste dag van de zon. Het zou te simpel om te zeggen dat .... Maar gelogen.

Zelfs nu 8 Jaren later, Ik herinner me nog heel goed, dat het eerste jaar was een enorme uitdaging met Lisa. Het was vermoeiend, bracht me naar mijn grenzen vaker en er waren momenten dat ik huilen van pure uitputting, kon hij alleen maar.

Wat de reden, of dat kan volkomen normaal dat kinderen RCDP, Ik weet het niet, Lisa, maar haatte om aangeraakt te worden. Het maakte niet uit wat ik deed, zelfs wanneer ik streelde haar alleen de kleine handen, Ze begon te gillen met alle macht. Dus natuurlijk is elke luier verschonen en de verhuizing voor ons beiden te spreken horror. Ze gilde en was ik meer zenuwachtig voor angst zou ik haar pijn gedaan. Oh, we waren allebei geweldig om ons rockende elkaar hoge ... een echte dream team.

Om de zaken nog erger te maken, omdat Lisa droeg haar contactlenzen en afstandsinformatie zowel een glazen cataract. De haken op de lenzen was, dat elke ochtend en elke avond uit waren zuiver. En stel je nu eens iemand, als het moet rumzufummeln met grote volwassen handen in kleine baby ogen. Geen gereedschap (Deze pipetten, die zei tegen de contactlenzen zuigen) opgelucht ons beiden en we vochten elke dag en vaak ik scheurde het gemakkelijk van een vergissing de hoek van mijn oog. Het was afschuwelijk ... Ik wilde mijn dochter te helpen en deed het pijn aan haar te! En het leek was gekomen, Lisa werd gegeven op regelmatige tijdstippen, een conjunctivitis. Dit betekende voor ons ... contactlenzen te breken.

Wat een zegen! Want ziet!, Lisa was niet bij het dragen van contactlenzen en gewoon toegestaan om hun ogen te gebruiken, ze was gelukkig en tevreden! Ik mocht hen aan te raken, Ik mocht komen in de buurt van haar en kreeg ze geen angst! Het duurde een lange tijd, totdat ik zag deze link. Maar toen was ik duidelijk van tijd tot tijd, dat Lisa waarschijnlijk dingen, konden ze niet mee om alles en iedereen kwam er opeens op hen zugerauscht, Het schrikt de hel. Helaas heb ik niet weet op dit moment, dat er was zelfs een voor de blinden, We hadden in deze situatie aan de kant. En dus besloot ik ter wille van mijn dochter, de lens voorzichtig. Dus ik kreeg Lisa's angst voor contact langzaam in de greep en we konden snoezige uren. We ontwikkelden onze eigen manier om sommige dingen te doen, met zB. Ik trok Lisa altijd te beginnen aan de voeten van. Ik heb nog nooit trok haar een beetje boven zijn hoofd, Ten eerste omdat ze vasthouden aan dat gevoel in een trui of instantie niet kon uitstaan op alle, en ten tweede omdat ik niet hun armen bewegen door het Tetraspastik kunnen.

Maar natuurlijk was ik ook door de jaren heen, altijd zal zijn situaties waarin ik dacht: "Het is genoeg! Hoeveel kan of moet tolereren mijn kind?"ZB. Lisa, met ca.. 5 Jaren heb epilepsie en aanvallen ... maar ik heb ze altijd meer schreeuwen, hield zijn adem in, zagen eruit alsof ze zou een monster te zien, zo vol van paniek was hun mening. Of zoals ze kerst 2008 zo ziek was, Ik had alleen maar angst dat hun leven zal niet genoeg zijn dit keer. Ik hield haar in mijn armen en smeekte hen om verder te strijden in stilte, dat we nog zo veel willen doen en ik wil haar te laten zien zo veel. En weer bracht ze deze onmenselijke kracht om te blijven maken, niet op te geven en om de volgende ademhaling te maken.

Natuurlijk, het idee is, dat zij de laatste dag met mijn kleine engel, nooit helemaal uit mijn hoofd. Het is als een schaduw, Je kunt niet zien, maar die er altijd is. En ik heb geleerd van het elke dag met mijn dochter naar vooral genieten. Ik weet niet hoe lang hun macht nog verder gaat en hoe lang ons geluk nog steeds bekleedt. ... En ik weet, X op een bepaald punt, dat de dag mijn leven verscheurd is van zijn roots, maar tot die tijd:

Ik ben dankbaar, dat ik misschien een klein engeltje van mijn kant.